"Jainkoa mundua sortu eta sortzen ari da. Eta munduaren sortze ebolutibo honetan ingenieroak Jainkoaren laguntzaile eta lagun dira"

INGENIARIEN GOI MAILAKO ESKOLAKO IKASLE BAT AZKOITIAN APAIZTU DA

Xabier Murua Bereziartua Donostian 1974ko, maiatzaren 8an jaio zen. 1992an Nafarroko Unibertsitateko Ingeniaritzako eskolan sartu zen eta ingeniaritza mekanikoa egin zuen 81ko planean. 1997-1998 kurtsoan bukatu zituen bere ikasketak. Hurrengo urtean bere anaia ere etorri zen ikastera. Duela gutxi, abenduaren 3an Azkoitian apaiztu zen, eta hor bertan apaiz laguntzailea izango da. - Zer izan zen ingeniaritza, gizartean hain baloratuta dagoen lana, uztera apaiza izateko? Jainkoaren deiak. Eta ez uste borrokarik izan gabe izan denik. Asko kostatu zitzaidan. Hala ere ez dut guztiz abandonatua izan den zerbait kontsideratzen ingeniaritza. Jainkoak gizartearen zerbitzura deitzen nau eta ingeniaritza nere izaeraren konformatzaile izango da betirako. Jainkoak hori nahi duela seguru nago. Noski era desberdinean izango da baina seguru nago Elizarentzat eta Jainkoarentzat nere ingeniaritza onuragarria izan daitekeela. Gizarteak ez du ingeniero bat galdu, apaiz bat irabazi du. Uste dut denen onerako izango dela. Apaiz bezala gizartearen zerbitzari izango naiz munduaren erdian, Kristoren mezulari, ebanjelizatzaile eta berri onaren gizona. Eta honek merezi du. Horrelako deiagatik merezi du bai apaiz izatea.

- Zein izan zen zure familiaren jarrera zuk Jesusi jarraitzea erabaki zenuenean? Oso jarrera ona izan dute. Prozesua ez da erreza izan baina gurasoak beti ondoan eta laguntzen izan ditut. Oso kristau fededunak dira eta beraientzat semea apaiz izatea erregali handia izan da. Nere bokazioa eta ibilbidea ondo irtetea hein handi batean gurasoei zor diet. Zentzu horretan Jainkoak erabili dituen bitartekari egokiak izan dira. - Eskolako zein oroitzapenak gordetzen dituzu? Zure ustez lagundu zintuen kristau zintzoa izaten eta zure fedea sendotzen? Ikasketak nahiko ondo eraman nituen, baina noski lan askorekin. Horregatik eskolako urteak lan jarrerarekin erlazionatzen ditut. Bertan nire izaera asko konformatu da. Kristau aldetik erlijioko klaseak eta onuragarriak izan direlakoan nago. Beste fakultate batean horrelakorik ez zen gertatuko. Egia da nere eguneroko meza eta otoitza Donostiako eliz batean egiten nituela baina eskolan dagoen kutsu erlijiosoa noski egokia izan da eta lagundu egin zuen. Hori ere eskertu beharrean nago. Joan Maria Uriarte gotzainarekin, diakonotza hartu zuen egunean - Uste duzu zure intelektual eta teknikari prestakuntzak zerbaiten lagunduko zaituela zure apaiz zereginetan? Nik baietz uste dut. Niregan ingeniaritza ez da akzidente soil bat, nere izakeran sustraitua dagoen zerbait baizik. Nere izaera konformatu egiten du. Gizon praktikoagoa, pragmatikoagoa bihurtu nau. Beste apaizengan teorizaziorako tendentzia nabarmenagoa dela uste dut. Espero dut alde horretatik gizon praktikoa eta ingenioroa izatean eliz munduan aurkituko ditudan arazoekin eta nere Azkotiko destinoan eta Gipuzkoako eliz barrutiaren onerako izatea. Agian elizak ere behar du ingeniaritzaren alderdi praktiko eta pragmatikoa. Eta bukatzeko teknika beharrezkoa da. Gizarte tekniko batean bizi gara. Instrumentu guztiak ezagutzea eta erabiltzea egokia da. Jainkoaren nahia da. Noski beti Jainkoaren nahia eta gizartearen onerako erabiliz. Xabier Murua, ingeniaritza ikasten ari zenean - Zein mezu bidaliko zenieke zure ikasketako adiskideri eta ingeniaritza ikasten ari diren gazteei? Jainkoaren aurpegi kreatzailearen laguntzaileak direla. Jainkoa mundua sortu eta sortzen ari da. Eta munduaren sortze ebolutibo honetan ingenieroak Jainkoaren laguntzaile eta lagun dira. Ingenieroak teknikaren bitartez materia bera transformatu, egokitu eta aldatu egiten duzue. Honekin zera esan nahi dizuet Jainkoaren aurpegi kreatzailearen, gizonaren eta gizartearen alde duen aurpegi kreatzaile horren laguntzaile zaretela. Guk ingenierook zorte handia izan dugu materia beraren estruktura eta funtzionamendua ezagutzean. Ziur inork ez bezala ezagutzen dugula munduaren edertasuna. Ez dezazuela sekula ahaztu edertasun honen atzean Jainkoaren edertasuna dagoela. Disfrutatu ezazue izan duzue aukera horretaz. Eta azkenik, ez dezazuela sekula ahaztu zuen lana zeinentzako eta zertarako den. Gizartearen zerbitzurako, gizon guztien onerako, batik bat txiro eta bizi baldintza gutxituenak dituztenen aldekoa izan dadila. Zuen teknikaren bitartez gizonaren ona bilatuz, Jainkoaren bihotza alaitzen jakin dezazuela. Gizonaren onerako den zuen teknika izan dadila Jainkoaren bihotza alaituko duen sinfonia.

Mezatara, zer dela eta? (V)

Zergatik igandeetan?

― Begira, On Bixente, nik ulertzen ez dudana da zergatik Elizak dioen Mezatara igandean joan behar dela. Beste egunen bat hobeto badatorkizu, zer? Esaterako, bihotzak ostegunean joatea eskatzen badizu, zer?
― Goazen pausoz pauso. Lehenengo eta behin, ba al dakik zergatik igandeari “domeka” ere esaten zaion?
― Bada, ez.
― Jaunaren eguna delako, “Dominica” latinez esaten denez. Judutarrendako larunbata duk gurtza eta atseden eguna, baina Jesukristo larunbataren biharamunean berpiztu zuan, eta horregatik Itun Berrian Kristautasunak egun horretan gurtza ematea nahi izan dik. Vatikanoko II. Kontzilioaren Dokumentu hauetan… Ia zer dioen…, Sacrosanctum Concilium izeneko Konstituzio bat duk, ezta sonatu ere egingo ez zaizuna… Hara!, hemen zegok. “Elizak, Kristoren Berpizkundean errotutako ohitura apostoliko bat dela kausa, zortzi egunetik zortzi egunera ospatzen du pazko-misterioa, “Jaunaren eguna” izenekoan edo igandean. Egun horretan sinestunak elkartu behar dira, Jainkoaren hitza entzunik eta Eukaristian parte harturik, Jesus Jaunaren Nekaldi, Berpizkunde eta aintza gogoratzeko asmoz”.
― Baina pertsona batek ezinezkoa badu igandean joatea?
― Bezperan joatea bazegok, igandeko Meza esaten den batera.
― Eta larunbatean ezin bada joan, gaixorik dagoelako?
― Orduan ez duk zertan joan. Ez dik “konbalidatu” behar beste egun baten ordez.
― Eta txango bat duela-eta, ezin bada joan?
― Hara! Eta txango-egun batean zerbait jateari uzten al zaiok?
― Ez.
― Hala duk. Normalean txangoetan norberak ateratzen dik astia almortzu, hamaiketako edo bazkaritxo bat egiteko. Bada gauza bera Mezatara joan ahal izateko. Agian bezperan joatea edo goizago jaikitzea duk konponbidea… edo txangora Meza emango duen apaiz bat eramatea. Edozein modutan, hori konpondu ezin baduk, ba ez duk txangoa egiten eta kito… edo larunbatean joan haiteke. Badituk gauza asko egitea gustatuko litzaizkigukeenak, baina ez dituk bateragarriak… Kontua duk Meza berez zer den ikustea, igandeko eginkizunik garrantzitsuena, eta ez gainditu beharreko “oztopo” bat.
― Jo! Baina asko da Elizak eskatzen duena… astero joan behar izatea ere!…
― Asko? Sobera gutxi duk eta! Zenbat ordu eskaintzen dizkiok jateari, lo egiteari, telebista ikusteari… aste batean? Ez esan asko denik ordu bat astean. Kontua duk gauza batean interesatuta ez zaudenean edozein ahalegin izugarria iruditzen zaizula. Konturatzen bahaiz Elizak gutxieneko gauza gutxi-gutxi agintzen zizkiek sinestunei: bataiatzea, Zuzenbide Kanonikoaren bidez ezkontzea, urtean behin aitortzea, urtean behin Jaunartzea… Ia-ia gutxien eskatzen duen erlijioa duk, gutxienei dagokienez, noski. Hori bai, astean behin Jainkoari gurtza publikoa eman behar zioagu.

Mezatara, zer dela eta? (IV)

―Ulertzen ez dudana da nola Jainko Aitak nahi izan duen sakrifizio hori errepika dadin, horrenbeste sufritu bazuen.
―Berez sakrifizio berbera izan arren, Mezan Jesukristo beste modu batera eskaintzen duk. Kalbario mendian Jesukristo sufritu eta hil egin zian, baina Mezan orain dagoen bezala agertzen da, loriotsu, eta ezin dik ez sufritu ezta hil ere, sakrifizio berbera errepikatzen den arren. Gainera, beste ñabardurak ere badituk. Euretariko bat: Jesukristo bere apaizen bidez eskaintzen duk, Bera izan arren eskaintzen dena. Kontsagrazioan apaizak in persona Christi, Kristoren izenenean dihardu. Horregatik “hau nire gorputza da” eta “hau nire odolaren kaliza da” esaten dik. Ez dik esaten Kristoren gorputz eta odola direnik, Bereak direla baizik. Beste desberdintasuna duk Kristoren oparigai legez eskaintzeko modua. Kalbarioan begi bistakoa zen bere eskaintza. Aldarean ordea, oparigai izan arren, ogi eta ardoaren antzirudiarekin eskaintzen duk, Azken Afarian ezarrita izan zuan moduan.
―Beraz, Meza bakoitzean Gurutzearen sakrifizioa berritzen da? Hau da, hau!
―Halaxe duk, bai. Horregatik duk hain garrantzitsua zertan datzan deskubritu dezazun. Begiekin ez ikusi arren esandakoa guztiz erreala duk. Katolikook sinismena daukagulako hori bazekiagu; izan ere, besteek jakin ezin ditzaketen gauzak bazekizkiagu, bertute hau dela medio. Hik sinisten duk, eztuk?
― Baietz uste dut. Baina ez nekien Mezan hori gertatzen zenik.
―Izan ere, Sinismen gehiago izateko beharrezkoa duk kristau ikasbidea hobeto ezagutzea. Bestela erlojua oparitu zioten dantzariari jazo zitzaiona gerta zitekean.
― Zer gertatu zen ba?
― Ez al dakik ala? Aspaldi Errusian gertatu zuan. Ba omen zuan neskatxa dantzari ospetsu bat orduko Zar ospetsuaren aurrean dantzatu zuena. Hainbeste gustatu zitzaioan Zarri ezen jauregian zeukan erloju bat hartu eta bere otsein bati eman baitzion dantzariari emateko esanez. Honek pentsatu zian urrezko erlojua baliotsuegia zela dantzari bati emateko. Zilarrezko baten ordez trukatu eta Jeneral bati eman zioan dantzariari emateko aginduz. Jeneralak ere pentsatu zian zilarrezko erlojua baliotsuegia zela dantzari bati emateko eta kapitain bati erloju merkeago bat eros zezala eskatu zioan. Azkenik, dantzariak erloju arrunt bat jaso zian Zarren partetik. Esan nahi diat, kristauok bitxi baliotsu bat jaso diagula, Jainkoak berak emana. Meza Santua altxor handia duk. Jainkoak gizonekin egindako Itun Berria duk, aldarean berritzen dena. Gu ordea, ohitu egiten gaituk batzuetan Mezatara behin eta berriz joatearen poderioz eta batzutan pentsatzen diagu bilera erlijiotsu bat besterik ez dela, apaiz batek deitua.

Birigarro