"Fried green tomatoes" edo “Tomates verdes fritos” pelikula ikusiz gero berehala konturatuko da bat protagonista nagusietako bat, erlezaina, nortasun handiko emakume gazte hori, coffee baten nagusia dena, hasiera baten, garratza iruditu arren, bihotz handiko emakumea dela. Formalismo guztitik at bizi da: erran-merranei ez die kasurik egiten, elizatik ez da agertzen, “gizarte bizitza” ez du egiten... baina bere herriko familia beltzei lana ematen die, pobreen artean janariak partitzen ditu, bere kafean agertu den pobre gizajo bat kontsolatzen du (bere bizitzaren tragediaz konturatu da eta).
Hala da, bihotza izateak bertzearen larrupean jartzeko gaitasuna ematen digu. Bihotzak, adimenak edo borondateak bezala, bere abantaila eta bere desabantailak ditu. Eskematikoki erranda, adimenari dagokionez abantaila hauxe da: adimena zorrozten du; eta desabantaila hauxe: batzuetan arrazoimena itsutzen du. Borondateari dagokionez, abantaila, hauxe: eskuzabaltasuna bultzatzen du; eta desabantaila: posesibitatea eta berenganatzeko grinak harrotzen ditu.
Boluntarista denak, ostera, gauzak ongi egin nahi ditu, bai, baina ez bertzea (Jainkoa, lagun hurkoa) zoriontsu egiteko, bere kontzientzia lasaitzeko baino. Mila gauzari arretatsu dagokio, baina berarekin daudenak batzuetan deseroso sentitzen dira, nahiz eta hamaika mesede jaso. Gauzak eman egiten ditu, baina ez du bere burua eskaintzen, eta gainera gogoz kontra egiten ditu horiek gauzok. Konturatu gabe, bere eginkizunak txukun burutzen ditu eta bertzei laguntza eskaintzen die interes bat bilatuz: gustura eta bertzeak baino hobea sentitzeko. Egia erran, oso zaila da % 100ean boluntarista izatea. Baina nago denok daukagula boluntarista baten portzentaitxo bat geure barnean.
Ezkontza bizitzan, erraterako, boluntarismoa ez da lagun ona. Maiteminaren lilura dagoen bitartean, dena ondo joan daiteke. Ezkontide biak maitatuak sentitzen dira, eta elkarrekiko eskaintza erraztu egiten da. Batez ere emakumea, bere senarraren maitasuna zalantzapean jartzen ez duen bitartean, izugarri ondo arituko da. Jakina, gizonok gauzak arrazoitzeko zaletasuna daukagu. Baina denok, eta emakumeak bereziki agian, maitatuak sentitzeko premia dugu, gure eskaintza bertzearen gogokoa izanen dela ziurtatzeko. Jainkoarekin hori “badakigu” gertatzen dela, eta gainera noiz edo noiz “sentitu” eta guzti egiten dugu (nahiz eta hori ez bilatu). Senarrak horren jakitun izan beharko lirateke beren maitasuna “agertzeko” –detaile ñimiñoetan bada ere–, eta ez “arrazoitzeko”. Eta emazteek senarren maitasun agerpen objetiboak baloratzen ere jakin beharko lukete (agerpen subjetiboetan eskasak izan arren).
No comments:
Post a Comment